Kaç eylül devşirdim, yaşadığım aşklarda..
dilimde intizarlar, kaç mevsim soldu yaralı Yüreğimde... 
Şafaklarım kurşunlandı, ama susmadı sevda türkülerim..

Hep hoyrat oldu sevmelerim, sönmedi yüreğimdeki yangınlar..
Umut küflü bir ekmekti elimde kalan.. 
Kendi sahiline küstü dalgalarım, vurmadı kıyılarıma 
Unuttum nicedir yürek sızılarımı, gözyaşlarımda hep hüzünlü yansımalar...
Hayal ile gerçeğin arasında yaşadım düşlerimi...
Suskun dilimin yırtık çığlıklarında gizledim kendimi..
Tersine aktı ırmaklarım.. 
kulaçladıkça başladığım yere geldim hayatın..

Bir baba şefkatinde biriktirdiğim renklerimi soldurdular...
Gönlüme ektiğim tohumlarım bir bir kurudu,
yağan yağmurlarda yalnızca ruhum ıslandı ve bir çiçeğin sessizliğinde oldu can vermelerim.. 

Kahpece kurulan pusular arasından geçtim, köpüklü kudurmuş denizlerimi.. 
mavilerim sancılı, 
karanlık gölgemle dans ediyor sanki..
Güneş bir başka yakıyor tuzlanmış gözlerimi.. üşüyor vazosu kırık çiçeklerim..
Suskunluğumun lodosu vuruyor saçımdaki ak çizgilerime, tutuşuyor tenimde her bir dokunuş..

Şimdi gel sokul göğsümün sarmaşıklı duvarlarına...
Asi bir mermi gibi sekme şakağımdan...
mutluluğun resmini çizemedim yıllarca...
gönlümün musallasında bir öpücük kondur kuruyan dudaklarıma
uyandır beni kör karanlıklardan..

Ruhumu sorgulama sakın! yaşamadığı düşler için...
Mutlu bir resime dönüşsün, aşkın titrek ellerinde gülümüz..
Yorgun denizlerimde haylaz haylaz vursun yine dalgalar,
kaldırım taşlarına düşsün sarılmış gölgelerimiz..
Yaralı bir kuşun gagasindaki cılız dallar gibi yeniden kuralım hayallerimizi...
Can bulsun hicranın kollarına teslim ettiğimiz bedenlerimiz..
Asırlardır mutlu bitmemiş masallarımızda, yeniden yazalım baharı..
Ve... 
Bitsin artık korkularımız...

S.tatar..