GÖNÜL-7
Ey gönül sanadır, yine bu sözüm
Geçmiyen bu lafım, taşa mı dersin Bak kendime bile, geçmiyor nazım Tüm ağrı, acınla, yaşa mı dersin Burnunun dikine, çok gidiyorsun Sevdiğini bile, terk ediyorsun Azat ettim seni, uç git diyorsun Hûma gibi uçan, kuşa mı dersin Can ile cananı, kan çekiyor kan Gönül terk-i diyar, ey kalbim dayan Vuslatı ararken, her dakka, her an Benim çabalarım, boşa mı dersin Ey canan bilesin, gönlündür yerim Nasıl yazılmış ki, benim kaderim Ben de eller gibi, gülmek isterim Umudum hayale, düşe mi dersin Sevmek hoş duygudur, bilenler bilir Derler ki arayan, elbette bulur Mutluluk bize de, bir gün denk gelir Şu yağan karlara, kışa mı dersin Bak ben de bilirim, ahd-ı amanı Sen buldun başıma, derd-i yamanı Şu ana kadar ki, geçen zamanı Felek sarar belki, başa mı dersin Depreşir her gece, bir ince sızı Dalıp gidiyorum, ben bazı bazı Yüreğiyle seven, bu Lüzumsuz’u Hep gönül getirir, tuşa mı dersin Sadık DAĞDEVİREN Aşık LÜZUMSUZ |
Gerçek sevginin kıymetini bilenlerde karşılaştırsın yaratan