ANIT...
Anıt...
Bir pınardı için için çağlayan, Kuruyan dudağa hayat verirdi. Onda şifa buldu nice ağlayan, Ondan içen, mutluluğa ererdi. Yıllar yılı dostu oldu yolcunun, Ceylanlar su içti taş yalağından. Resmi çıktı fincanında falcının, Su sesi çıkmadı hiç kulağından. Nice kurdun, kuşun dostu idi o, Her salkım söğüdün kastı idi o. Dağbaşı anılmaz onsuz ovada, Ormanın, yaylanın büstü idi o. Uzandı kolları bağa, bahçeye, Can verdi, kan verdi kuru toprağa. Anlatsam sığmaz ki dile, lehçeye, Suyundan renk indi dala, yaprağa. Bir gece ansızın suyu çekildi, Dediler; pınar da birgün ölecek. Yerine gül renkli anıt dikildi, Pınarın muştusu burda sürecek... 04.11.2017 Fatih-İST. Enver Özçağlayan |
Şair bir insan böyle içten yazılan bir şiir okudumu daha da şairleşiyor...
.................................................... Saygı ve selamlar..