Bir öğretmenimin,
Okulumdan ayrıldığında,
Ben ağlarım, ben üzülürüm,
Ben gözyaşı dökerim…
İşte o zaman;
Sanki bağrımdan bir parça kopar,
Ötelerin ötesine yuvarlanır akar.
Kendimi eksik hissederim,
Lakin hissettiklerim,
Başkasını üzmesin diye
Bağrıma taş basarım…
Eğitimden bir kaya kopar
Ve yuvarlanır, yuvarlanır,
Enginlere doğru yol alır,
Kayanın arkasından,
Körpe çakıllar gözyaşı döker,
Ağlar ve ağladıkça ağlar,
Yürekleri dağlar…
Kaya ağlar, taş ağlar,
Çakıllar ağlar, gözyaşı ağlar,
İlmin halatı kopmaz, sarsılmaz,
Dünyanın bir ucunu diğerine bağlar.
Umut çekirdekleri filizlenir,
Ayrılığın küllerinden…
Öğretmen, öğrenci ve duygular,
Sarsılmaz bir kalple bağlanır.
Okul yuvasıdır,
Evidir, ocağıdır öğretmenin,
Ocaktan ayrılmaksa ölümden de ötedir.
Öğretmen, gittiği yeri bereketlendirir,
Bahçe olur, meyve verir,
Ayrılığın ıstırabını, mutluluğa erdirir.
Öğretmen, okyanus olur,
Kıtalararası sevgi köprüsü kurar,
Her an dünyayı dolaşır,
Kalbindekilerle dünya hayat bulur...
26.06.2018
Yozgat