uykusuz sabahlara
gün batımı korkular’da
hezeyan öfkesi düşüncelerinin
sonsuz çapımından bi eksiğiz
düşlerimin
en üryan yanından
öp beni sevgilim...



avlu da ortancalar öfkeni dağıt
saçların sarı bukleli ağıt
biz o zaman çocuktuk
deniz de maviydi önceleyin



sevişmek marifetse seviştik
küfürsüz sessiz
geceye kanmak demiştik
y/anmak ki eşsiz
fotoğraflara sarılmak gibi
solgun ve soğuk
buysa yaşamak, yaşamıştık...



esirgemezdi baban dua da sözü
karartmalar korkutmuyordu gözü
bakmayı bildikten sonra
halbuki eskiden maviydi gökyüzü



düşen yaprak gibi öldüm
eski toprak yola döndüm
başaksız tarlaya gömdüm
yağmur artığı gülüşlerimi
iki aşkın toplamı
etmiyor bir kuşcana yürek
yok bu aşkın sağlaması..



yüreğim kırık bir vazo toprak kurur
korkarım beni bi çocuk bile vurur
edebiyat defteri cesedim bulur
şiir de maviydi bir zamanlar




şimdi anlamsız kelimeler sözlüğüm
ölü cana bakar gibi gözlüğüm
ve ben kiminle sevişsem
bütün kadınlar sıradan
ben bi tek
seni aldattım
inanamazsın başkası yalan...