İncir kuşları
Kurumuş bir kozayım ben,
Aşka dokunsam yanacak ellerim. Sevişmek için geriye dönmek lazım belli ki, İçimi dışıma, Dışımı dicleye dönüyorum ben. Güneşe dokunmak için, Yaz yağmurlarını bekle sevgilim. Belki gün gelir açarız yeniden Hercai bir kelebek gibi. Sonra yeşil bir erik tanesi düşer avucuma, Ve martılar öper dalgın bir denizi. Güneş hiç ıslanmamış olur. Hani olur ya tanrı, Göğsümden emzirir incir kuşlarını Bir ayaz vakti. Aması var işte herşeyin. Şimdi sadece susmalıyım. Susmalısın! Belki de, Kavuşmak mahşere saklı... Özge Özgen |
vuslat.