sen
yetim dağlarımda
öksüz bir çitlembiksin
aşk

zamanın örsünde
ruhumu dövüyor rüzgar
anlamadım
kurtulmamı istediği
sen misin

şiirlere gömüyorum
içimde öldürdüğüm kentleri
parmak izlerimi
yağmura emanet ederek
ki
kim düşer içime
beni bulmak için

yazılı bir kanıt bırakıyorum
çarmıha çiçek açtıran
kadife bir gecede
ve karanlık
elleriyle kapatıyor gözlerimi
içimde çırpınıyor durmadan
yarasa çığlıkları
sana giden
düşleri bulmak umuduyla

ey aşk
uçurumun kucağında sallanan
sesteş bir kelimeyi
senin için saklıyorum
yarının çekmecesinde
beni kaybedersin diye

seni besteliyor
ömrümün ortasından geçen nehirler
ellerindeki yayı
şah damarıma sürterek

gidenden geriye
gitmek isteği kalmıyor
oysa
yazıyı var eden kalemdir umut
yaratırken
eriyip tükenen

01:32
31/05/2018
ali rıfat arku
istanbul