Sonbahar yaprakları sokaklarda gezerken
Ağaçlar yalnızlığa bürünmüştü
Kimsesizdiler artık...
Eylül çalmıştı güzelliklerini onlardan
Ve işte böyle bir günde doğdum ben
Vedanın gözlerde oluşturduğu hüznün
Silinip mutluluğa dönüştüğü günde doğdum...
Rüzgâr yaprakları sokaktan sokağa savururken
Minik gözlerimle gülümsedim hayata
İşte böyle...
Şimdi o günlerin üzerinden 17 sene geçti
Kimi zaman ağladım kimi zaman güldüm
Sevgi damlaları serpildi yüreğime
Ama sevgiler her zaman gerçek olmadı yüreklerde
Sahte yüzler damlattılar sevgi dedikleri şeyi yüreğime
Ve en çokda böyle insanlar için gözyaşı döktüm ben
Değmezdi ağlamaya şimdi anlıyorum
Değer verdiklerin güven duvarlarını yıkıyolar...
Ama o 17 yıl önceki bebek büyüdü
Ve sevginin güzelliğinin farkında
Yalan dostlar tanısa yalan sevgiler yaşasada
O gerçek dostlarıyla şimdi dimdik ayakta
İşte zaman sessiz uykusunda
Çalıyor yaşadıklarımızı savuruyor
Sonbahar yaprakları gibi sevgileri...
Ama en çok eylülü sevdim ben aylar arasından
Gözlerimi açtığım ilk kez gülümsediğim gün bugün
İşte bu yüzden en çok eylülü sevdim ben
Çünkü bir rüzgârlı eylül sabahı doğdum ben...

aYŞe...