Düşündüm bu gece…
Yolcu ettim Ay’ı dağların arkasından
Kayarken yıldızları eledim
Dilekler diledim
Ve sözgecinden geçirdim zamanın
Bu Ramazan ayı arefesinde
Biz bilemeyiz ki; evrende neler olup bittiğini “Allahu alem”
Kaç yıldızı öldürüp, kaç yıldızı dirilttiğini
Lakin; biz biliriz
Bir nesil doğar
Bir nesil ölür
İşte biz de; son halkasıyız bu zamanın
İşte biz; son halkasıyız bu kuşağın
Biz her şeyi gördük dünden bu güne
Şanslıyız yani, ayak uyduramasak da
Lastik ayakkabılarımızla yürüdük geleceğe
ve lastik ayakkabılarımızın içinde çürüdü çoraplarımız
Öyle ağır yükler taşıdık ki, zamanı yendik biz
Ve biz son halkasıyız bu kuşağın
Öyle yükler taşıdık ki dere yamaçlarından
Sırtlarda; sıkı sıkı kolanlanmış ağır mı ağır yük
ve değirmen zahraları bizden büyük
Dinlenmek için;
yol kenarlarında yükseltiler aradık
Gözler ki, o gözler… içinde yerlerimizi arardık
Birbirine bakardı insanlar çıkarsız
açmak için kapısını yüreklerinin

Karanlıkları aşardık;
Yola ve yolcuya yetişmek için
Gecenin uzayışında sızlardı damarlar
Göçler olurdu yollarında Caniğin, yaylanın
Yükleri ağır mı ağır, göçler katar katardı
Alınları boncuk boncuk ter olsada, gölüşleri sıcaktı

Son halkasıyız biz bu kuşağın
Güzel günler geçirdik bizler
Kötü günler de...
Yoksa sadece düş mü gördük zaman aralığında
Mesela yağmurlu günlerde çamura batardı sapan
Gıcırtısı çıkmazdı kağnıların
Kızaklar takılırdı yamaçlardan inmek için
Çekemez di koca öküzler sapanı
Ve üzülürdü babam
Şimdi ne öküz kaldı, ne de öküze takılı sapan
Lakin hala yaşıyor öküzlerin önünde yürüyen o çocuk
Ne sapanı tutan el kaldı, ne de öndereyi tutan

Son halkasıyız bizler bu kuşağın
Daha dün gibi her şey
Evinin önünde armut ağacının gölgesinde
Arkasız bir iskemleye oturmuştu annem
Bana göre yaşlı bir kadın ve hala yaşıyor
Gazal çuvalını indirmiş ellerini ovuşturuyordu
Derin, derin nefes...
ve kat kat olmuştu yorgunluktan
Tahta bisikletiyle oynayan bir çocuk
çamura bulanmış tekerlekleri parlıyordu güneşten
Şimdi büyüdü o çocuk
Lakin ağırbaşlı ve üzgün
Sevginin kurumuş kırıntılarını arar durur ceplerinde
Bazen umudun bükülmüş dizine koyar başını
Anne der… sen uzun yaşa emi…
Çoğalır; Perşembeden Cuma’ ya saçındaki aklar
ve biz son halkasıyız derken bu kuşağın
şekiller oluşur gözlerinde
Düşünür bu kan gölüne dönderilen
Dünyanın haritası önünde
Ekrem SAYGI
15.05.2018 Manisa