_ Yemin ettim tüzenin yazıtları üzerine

dağlanmış imlerle

çıplak ayı yıkayıp ünüs’ün yirmi dördünde

kiraz ayında ölüm ve hiçlik

aralanmış gözkapaklarıyla birbirini seven iki düşman

bilmiyorum hangisine gittiğimi.


Güneşin dağınık saçı yayılmışken taşlık avluya

bu taşlı yoldan kapıları açmaya ve kapatmaya


kem göze karşıyım ben

uzun birisine sonbahar kadar

yalanlarına da


an ayrılırken kendi kendinden

derinlerdeki bu küllenmiş ateşte.

Ey kam

su yok mu yanmış bu heceler için

nemlendir gece ruhumdaki kıyıları

günün kapılarını açıp

kendi merkezinde yitirmişken yolumu

gitmekle kalmak arasında kıpırdamayan bugünde

kayalığın ağırlığıyla

parçalanmış anlar geçiyor önümden.


_ İki parantez arasında kalan akşamüstü güneşinde

bir gün yiter bu açık yaralar

soyunduran giysi gibi gerçekler ortadayken

yıkarım sevdasız geçen bu ömürleri

ve sonra bilinmeyene gireceğim en keskin aydınlıkla

ve ışık kayıtsızca bu oyunu bozacak

mavilikler

gözlerimizde yiten güne yazık

ancak

ve karanlık…