UFKA DALAN GÖZLERİ
Yalnızlar rıhtımında, dolaşan biri vardı
Belli ki yâr’in bekler, ufka dalan gözleri Onu böyle görün ce, beni de hüzün sardı Solan bir gül gibiydi, fersiz kalan gözleri Hissettim acısını, nefesin sıklığın da Bir yudum sevgi gerek, özlemin şıklığında Kalbi acıyor belli, cananın yokluğun da Yadigar mendil ile, yaşın silen gözleri Eğer bilin se bu aşk, destan olur dillere Bilmem nasıl katlanmış, gözden inen sellere Kafa tutmuş zamana, geçen bunca yıllara Görse, tanır mı bilmem, eski gülen gözleri O, sensizlik korkusu, kemirirken beynini Yıllar yılı yâr diye, boş bıraktı koynunu Kaderim bu diyerek, eğiyorken buynunu Değsen yaşlar iniyor, hemen dolan gözleri Mutluluk teğet gçip, sana neden değmiyor Güneşin doğsa bile, mutluluğun doğmuyor Yüreğindeki bu aşk, sevda olup yağmıyor Nasılda değişiyor, hüznü bulan gözleri Sevgi yoksunu yürek, umtdu kararıyor Daha hazan gelmeden, yaprağı sararıyor Henüz yaşı otuzken, saçları ağarıyor Sevdiğin getirmiyor, sanki yılan gözleri Lüzumsuz’u ne bilsin, o hep hasreti bulmuş Aşkı bir çıkmaz sokak, arzuları yok olmuş Mahmurlaşan gözleri, acı, hüzünle dolmuş Katıksız seviyor bak, aşkı ilân gözleri Sadık DAĞDEVİREN Aşık Lüzumsuz |