KırağıGöğün yüzünde kırağı çoğaldığından beridir geceleri Varla yok arası sesleri dinledim Uzandığım yeryüzünde Seslerle örtünen bir yaşam bu Ayak uçlarımdan kulağıma yayılan Ve yalınlığın yalnızlığı kucaklamasıydı Göğün titrek kırağısı Söz dilden kesildi Yol adımdan İğne atsan düşmez yığınlıktaki evler, kentler içinde Yığılıp düşen bir haykırış Öyle kansız, yarasız Denizin ortasında bir balıkçı kayığı Tarlada büyüyen ayrık otları Caddelerde birbirine değen omuzlar Sesinizin üzerine kırağı düşüyor İnsan elinden Ve insan hiç olmamış gibi Doğanın kucağında buzlarını eritip Sesine kavuşan yaşam Girip bir çocuğun kalbine Kendine yuva yapıyor |