hiç bir cümleyimyanılgılar hücreleştikçe, sürrealistleşiyor fırçamızdaki kirden darbeler kavramını yitirdikçe anlam karanlık düşlüyor içimizdeki ışık kırıntıları… özümüzde demlenmeyeli çok oldu bilirim sarkacımızdan eksilttiğimiz bahar kadar kışız piç bir yalnızlık örüldükçe günahlarımıza üşüyoruz yutkunduğumuz heves kadar her nefeste gözlerimizden gözlerimize açılan pencere değiliz artık esaretimiz ki, nasır tutmuş yüreğimizde, hançerine kör, kesiğine sağır, yasına pas tutmuş zincir yorgunluğudur bilirim bilirim, közümüzde alevlenmeyeli de çok oldu tenimizden eksilttiğimiz nikah kadar pervasız diliz dudak vermiyor artık kefareti olmayan yeminler dua tutmuyor avuçlarımızda keşkelenen niyetler hiçbir cümleyiz tanrının lügatında nüshası olmayan kimliğimiz kadar hiçiz boynumuzun borcu olsun aş erdiğimiz tüm eceller ve yeniden ıslansın, filizlensin toprak ölümün bittiği yerden… ilhanaşıcımartikibinonsekiz |
içinde kirletilen yaşam lugat askerlerinin ruh göçü
göçebilmek kendimize işte asıl olan budur.
daha fazla kirletilmeden ruhlar der
şiire çocukları bıraktım.
sevgi ve saygı göğümüzden eksik olmasın.
şiire çok ama çok beğendimmmm...