AÇ YÜREĞİNİUzun uzadıya bakıyorum yazdığım sayfalara. Merhaba demek istedikçe yaşadığım dünyaya yuvarlanıyorum boşluğa. Çapaklı sözler örgü örüyor ne eksik ne fazla karanlıkta. Bir ters bir yüz oluyorum uykudan kaçıp uykuya sığındığımda. Boğuk yankılarına ulaştıkça geçmiş yıllar dolanıyor adımlarıma. Heceler vurgulu imkansızlığın susuzluğunda Harfler uzatmalı özgürleştikçe ironi ruhumda. Çelme takıyorum çelimsiz bir güne yine. Anne tonlamalı bir ses çınlıyor kulaklarımda. Rüzgarı değiyor anlıma hafifçe aralanıyor endişenin sisi Dağılıyor gökyüzünde bulutlar Çıkıyorum kırlara Gök kuşağı sarıyor bedenimi Havaya suya karışıyor sevgi Bütün anneleri tekleştiriyorum annesizlikte Doğuyorum yeniden güneş ülkesinde. Dilmaç oluyor dilim ışıksız göz bebeklerinde. Bir ağlayışı susuyorum Genişleyen sabah aydınlığında açıyorum yüreğimi. Gölgesi vursa da bir tomurcuğa merhaba ürkekliğinin; eksilmiyor o yüzden gömleğimin tozu kimlik ekledikçe düşlerime faniliğin yolu. Ferdaca |