Mayıs çok erken bitti…
          Çok severim ya!
           Hep çok geç gelir.
            Ama çok çabuk geçip gider.
             Tıpkı varlığınla yokluğunun arası
              gibi…

         Sonra bir eylül yakar içimi.
          Anılarından soğuk,
           acılarından buz tutmuş…
            Kış girdi girecek kapımdan.
             Gecenin is kokan elleri,
               gezinirken üstümde


          Ah, o yokluğun!
            Ah, o yasemin kokun…
              Kaç gemi geçti senden sonra …
               Şu köhne pencerenin altından.
                  Düdüğü çalmaz, üzgün,
                    bayrağını açmamış.
                      Yedeğinde ölü balıklar.
                        Peşinde martı sesleri   
                          düğüm, düğüm.


          İllaki her şey çürüyecek bir gün.
            Çürür değil mi dostlar?
              Birbirlerine sıkıca o kenetlediğim,
                O tunç kelimelerim,
                  gerdanımdan sıyrılan ayrık esrik
                    cümlelerim…
                      mutlak çürürler, değil mi
                        dostlar!


         Dilimde çürür, şiirimde çürür
           Tıpkı benim yüreğimin çürüdüğü
             gibi.
               Biliyorum çürüdüğünü
                 Çünkü acımıyor artık seni
                   anlatırken birilerine.


         Panik ataklarım yok adınla  
           başlayan.
             Sigaralarım sönmüyor parmak
               aralarında
                  Genzimde filtre yanığı kokusu
                    hiç yok.


         Hani vardı ya!
          En son o denizi seyrettiğimiz,
           köhne pencerede,seninde çok
            sevdiğin,
             kırmızı kırmızı çiçekler açan
              hani vardı ya!
               /sardunyalarım/ en  son onlarda
                soldu…


         Kapı önünde ki Arguvanlar sustu.
          Etmeyecek artık çığlıkları bir
           İstanbul.
            İstanbul değil artık hiçbir kara harf
             adın…