kadının gölgesi ölüyordu
şehrin taş duvarlarında
ki iki kişilik yalnızlık taşıyordu





sokaklar kiraz renginde
mavi heceli şiirler gibi
kızlar gülümsüyordu
panjurların ardından





ketum bir zaman tünelinde
kaybolan düşler gibi
arafta kalan ruhum
kayıp düşen gölge enkazına gömülen hiçlik gibi
iki kişilik yalnızlık taşıyordu bedenim





kat kat soyunuyor içimde çoğalan gölgeler
şakaklarımda kırlaşan zaman öfke çiçeği açmakta
şimdi en derinlerde atılan çentik sayısınca hüzün
boydan boya şubat kesiği





lal kalan çığlıklar gibi suskunluklar
tırnak yarası sayısınca acı
bedenimde can bulan iki kişilik yalnızlık
ete kemiğe bürünürken
gölgeler hayat buluyor gamze doğumlu zaman gibi





harabe konaklar maziye set çekmişcesine
kalabalık suskunluklar
dilim dilim dildiler cümleleri
ve dokuz ay on gün sonra hayat buldu hüznün