Yıl 1992, Tarih 26 Şubat!

Huzur yoktu elbet günlerdir.

O gece,
Korku ecele kardeşti çünkü...

Kimisi çocuğuyla son kez oynuyor, seviyordu,
Kimisi karnındaki bebeğini son kez okşuyordu.
Kış bile cemreye inat ağır geçiyordu..

Nenesinin ak saçları son kez taranıyordu,
İçli içli nevelerine son kez bakıyordu.

Ata toprağında,
Er toprağında,
Çocuklarının toprağında,
Eyvanında pişirdiği
Çöreğin kokusunu duyuyordu...

Keşke erinin mezarına son kez gidebileydi,
Emanetleri olacağını söyleyecekti ona...

Diyemezdi
Gece, puslu sabatan belliydi
İstesede gidemezdi...

Gecenin her yeri ÖLÜM kokuyordu!...
Gitmekten de,
Kalmaktan da korkuluyordu.

Düşman ensesinden soluyordu...

Hamileliğinin son aylarıydı,
Düşlüyordu;
"Keşke ikinci gız olaydı"
Hepsi bilmezliğin heyecanıydı,
oysaki Öğreneceği yer,
Eli kolu bağlı,
Yazı tura kumarıydı...

Oğlan;
Masum melek kimin uyuyurdu,
Geceden xebersiz necede mutluydu...

Dağların çevresi düşman ermeni,
Planlayıp duruyordu kanlı vahşeti,
Ne soğuk, ne gece vazgeçiremezdi,
Gözü-gönlü dönmüş, gatle girecekdi...

Ve korkulan olmuştu,
Bitiyordu vatan nöbeti
can bir tarafa,
Kan her tarafa dökülecekti...

Kin, nefret
Ölümlerden ölüm beğendirecekti...

Zulmün tekrarı yeniden belirdi,
Başlar kesildi,
Karınlar deşildi,
Üst üste canlar,
Vatana azad edildi...

yaşlı kadının cansız bedeni yerde yatıyordu. feryatlar yükseldi

Nenem son sözünü diyemedin!
Daha erinde sen kimin balalarına cansız kömehdi,
Bayatı sesin üreh kövreltti,
Dayanmaz üreğin, ölümnen beterdi...

cocuk kalbi işte. vahşet nedir bilemezdi ki?


Sakit yuxusunnan oyandı uşax,
Bilmirdi haray’a, hara gaçacax,
Atası yoxuydu gucaxlayacak,
Garanlıx, soyha, GANLI GECEDE...

Ağladı,bağırdı, gaçıp çırpındı ,
Ermeni gatili sesine çattı,
Golunnan tuttu yere fırrattı,
Garanlıx, soyha, GANLI GECEDE...


Anadı dayanmaz üreği elbet; eli kolu bagli olsada ses vermeye çalıştı

Gardaşın değil, bacın oldu balam,
Gucağımın değil, torpağın oldu balam,
Goğusunu sen kimin bilemmedim balam,
Ağlama birezden sende gelesen balam... 😢

RUHLARI ŞAD OLSUN...

Aybüke