öyle bir yerdeyim ki ben...

amansız bir savaşın eşiğinde
perişan gönlüm kan revan içinde
içim bir yangın yeri şimdilerde
duygular talan olmuşken yüreğimde
elbette sönecek bu ateş sevgin varken içimde

öyle bir yerdeyim ki ben...

kara bir bulut çökmüşken dağın tepesine
sisten görünmüyor ses versem de dağ eteğine
ne zaman dalsam yüce bir dağın seyrine
huzuru bulurum sığınınca gölgesine
dünyamızı cennet yaptık biz ikimiz seninle

öyle bir yerdeyim ki ben...

sessizliğin sesini dinlerken kasvetli gecede
harlanmış yangın var yüreğimin üşümüşlüğün de
yaşanan güzel anılar canlanırken tüm benliğimde
hayat bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden perde perde
her şey susmuş dinliyor bana gülümseyen gecede

öyle bir yerdeyim ki ben...

sonbaharda zemheri kışına teslim olmuşken yüreğim
bir yanım sevgi denizinde yüzerken bir yanım kor ateşte yanmakta
diğer yanda acıyla hüzün ah benim eli mahkum gözüm
zemheride bile bana bahar oldun karanlık geceme gündüzüm
gönlümde vahlar dilimde ahlar yanan kalbim bilsen nasılda sızlar

öyle bir yerdeyim ki ben...

içimde fırtınalar koparken kaybolurum ben sessizliğimin sesinde
kışa mecbur günlerde hırçın dalgalar nasılda vurur gönül kıyılarıma
dağılsa sis çekilse kara bulut parlasa güneş Karadeniz’in sabahında
sevinç çığlıklarımı ertelerken özlem dolu baharlara
yürümek senle yan yana sevgiyle sonsuz mutluluğun yolunda

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 07.11.2014