BEN NEREDEYİM
öyle bir yerdeyim ki ben...
amansız bir savaşın eşiğinde perişan gönlüm kan revan içinde içim bir yangın yeri şimdilerde duygular talan olmuşken yüreğimde elbette sönecek bu ateş sevgin varken içimde öyle bir yerdeyim ki ben... kara bir bulut çökmüşken dağın tepesine sisten görünmüyor ses versem de dağ eteğine ne zaman dalsam yüce bir dağın seyrine huzuru bulurum sığınınca gölgesine dünyamızı cennet yaptık biz ikimiz seninle öyle bir yerdeyim ki ben... sessizliğin sesini dinlerken kasvetli gecede harlanmış yangın var yüreğimin üşümüşlüğün de yaşanan güzel anılar canlanırken tüm benliğimde hayat bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden perde perde her şey susmuş dinliyor bana gülümseyen gecede öyle bir yerdeyim ki ben... sonbaharda zemheri kışına teslim olmuşken yüreğim bir yanım sevgi denizinde yüzerken bir yanım kor ateşte yanmakta diğer yanda acıyla hüzün ah benim eli mahkum gözüm zemheride bile bana bahar oldun karanlık geceme gündüzüm gönlümde vahlar dilimde ahlar yanan kalbim bilsen nasılda sızlar öyle bir yerdeyim ki ben... içimde fırtınalar koparken kaybolurum ben sessizliğimin sesinde kışa mecbur günlerde hırçın dalgalar nasılda vurur gönül kıyılarıma dağılsa sis çekilse kara bulut parlasa güneş Karadeniz’in sabahında sevinç çığlıklarımı ertelerken özlem dolu baharlara yürümek senle yan yana sevgiyle sonsuz mutluluğun yolunda AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 07.11.2014 |