bazen...

öyle zamanlar olur ki
susarsın konuşamazsın

anlatmak istediğin çok şey
dilinin ucundadır
anlatamazsın
anlayanın yoktur bilirsin
içindeki çığlıklara inat
lal olur konuşan dilin
boğazına düğümlenir söyleyemediklerin
yutmaya çalışır konuşamazsın

bazen...

hayal kırıklıkların
umudu tükettiğinde
kahrolursun günlerce
güneş batarken içinde
gücenmiş gülüşün yüzünde
ay yıldızsız gecede
konuşurken kendinle
susarsın dinlersin sadece

bazen...

bir şeylerin düzelmesini beklersin
sabahı bekler gibi
hayatın ne getireceğini bilmeden
sen beklersin
mevsimler aylar yıllar geçer
bir ömür öyle sürüp gider
hayatın beklemeyle geçtiyse eğer
dilin konuşamaz söz biter

bazen...

fırtınalar koparken ruhumuzda
bir öfkedir suskunluğumuz
yaralı hassas yürekle
içimizde neler yaşanır sence
sevdiklerimiz acıtır canımızı nedense
kalp kırmamak hedefse
sen konuştun ben sustum
hadi yine neyse

bazen...

susmak alıp başını gitmektir
uzaklara bilinmeyen diyarlara
sessiz sedasız vedasız
bir başına
yüreğin dağınık aklın karışık
kimseyle olmasan da barışık
gittiğin yerler olunca çok dolaşık
o zaman gitme dur sus konuşma azcık

bazen de...

öyle anlar olur ki
susarsın konuşmazsın
bakarsın sadece

bu defa
sevinçten mutluluktan dilin tutulur
gözlerin konuşurken sen susarsın

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 16.09.2014