KENDİMİ ARIYORUM
hiç kimsenin bilmediği bir yerde
kendi ummanımdayım uçsuz bucaksız kıyısız düşünceler gibi başıboş sevmek kadar özgürce kendimi arıyorum içimdeki mavi yeşil denizde yüzüyorum sonbahar serinliğinde kulaç kulaç boğulmamacasına nicedir duygularım firarda gönlüm darda aklım yarda kaybettim kendimi sevgi yolunda yorgunum yorgun bu diyarda deli gönlüm ise hep ahuzarda mevsimlerden hazan yine hüzün yine gam hep sen varsın nereye baksam yüreğim derinlerde bu akşam anbean akıp gidiyor zaman ruhuma ansızın akşamlar çöker geceye de suskunluk düşer çığlık olur sessizliğim yalnızca ben duyarım beni ben anlarım halimden tarifsiz duygular içinde kim bilir kaç kulaç atarım gece gece kalabalık yalnızlığımda ararım kendimi bulamam çocuk da değilim ki ağlayamam ay karanlık gecede parlayan kaç yıldız düştü gözümdeki semadan gönlümün dalgalarında rüzgar dinse de fırtına bitmez şöyle bir dönüp baktım maziye ömür geçerken maviliklerde ne çok sevmişim de her şeyi bir beni unutmuşum sevgilerde kaybolmuşum düşlerimi düşündüm kim bilir kaç kere aldanmışım boş yere şimdi nerede kaldı uçurtmalarım hani nerede kanatlı kuş kanayıp da hiç acımadı ki dediğim yaralarım nerede ömrümün son deminde ne çok ben oldu benim içimde kaybolup gidiyorum kendimde hayal kırıklığı içinde kendimi arıyorum bulamıyorum sonsuz bir hiçlikte AYLA CERMEN TÜFEKÇİ |