Bedenimin ağırlığıyla ortası çöken çarşaf üzerindeyim
Baş koyduğum yastıkla düşünceler tavaf etmekte
İçimin balyoz yemiş çukurunu dolduran iman etrafında
Ki duyguların karışımında homojen olamamış tortudur balyoz etkisi
O çukurun içinde Tanrı evrendir, evren Tanrı
Düştükçe, çekildikçe bir desturun özüne
’Ol’duğum o an olurum ins’an
Hem meleğim, hem şeytan
Hem olanım, hem olduran

Üzerinde uzandığım çarşaf, evrende bir nesne
Her nesne evrenin içinde
Her insan aynı çarşafın üzerinde

Kumsaldan aldığın bir avuç kum
Bir avuç kumdur artık
Denizden aldığın bir avuç su
Bir avuç sudur artık
’Ar’ı yırtılmış bir ’tık’lık sorunun peşinde
Gürültülerden öte bir mekan köşesindeyim
Köşeler kavis çizmekte ileride
’Tık’ lığın yok olduğu, geleceği geçmiş olan,
Bugünüme gelecek olan zaman üzerindeyim

Bedenimin kalıbına bürünen yorgan üzerimde
Öcülerden böcülerden mi korur masallarla küçülmüş zihnimi
Göz kapağım , ellerim içime dönük
Ve kalbim
Duvara çerçevesiz çivilenmiş bir fotoğrafın çivisi durumunda
Delinmiş bir kere
Delilik ve delinmek aynı kökten değil, aynı çividen gelmekte

Uyuduğum yer evrenin içinde
Uyandığım yer de evrenin içinde mi
Uzaktan baktığım iki su biriktisi yolun ilerisinde
Hangisi büyük bilirim
Hangisi derin göremem

’Soru’nun aslı şekillerin içinde değil diyor kelimesini soyunmuş olan
Kılıfını çıkar aradığının
Giydirdiğin tüm manaları evire çevire kirlettiler
Çarşaf, yastık, yorgan görünürde
Düşüncenin döl yatağı nerelerde


Nigâr Baran

Lacivert Öykü ve Şiir Dergisi / Sayı 79
Ocak-Şubat 2018