MERHABA
üstümüzde mavi gök
altımızda kısır toprak kırılan kırılmış yıkılan yıkılmış dağılan dağılmış artık kendi gölgesinde büyüyor çocuklar gözlerinden nehirler geçiyor insan sınırı tanımayan toprakla aynı dili konuşan kirli yanaklarında güneş ışıkları rüzgardan bir pantolon bacaklarında dolaşıyorlar insancıklar arasında son sınır taşına ulaşıp çelik çomak kurmak için üstlerinde soluk renkli bir insanlık soyunup öğrendiklerini teker teker kısır toprağa sarılan suya koşuyorlar sırtlarına kentli bakışlar çarpıp dökülüyor çıkıp tabiatın içinden sessizce umudun üstüne sevgiyi giyecekler düşten bir ayakkabı ayaklarında bağcıkları gülüşten başlarında samanyolu şapkası bütün kuşlara merhaba diyecekler ali rıfat arku 12/01/2018 istanbul |
harikaydı şiir
tebrik ederim