ÇİNGENE PEMBESİ VE SEN
efkar mı benli ben mi efkarlıyım
çingene pembesi renklerin en dişisi sıkar beyazın sadeliği, karanın korkusu kırmızı sıcak olduğu kadar kan kokar sarıda kalmış hüzün tortusu sorma bana nerden çıktı şimdi bunlar sözü dönüp dolaştırıp sana getireceğim balıklardan da sözetsem sözün son durağı belli nasılsa sen çıkacaksın mavi sulardan dağlarla başlasam söze ne eksiğin var senin şirin’den her yamaç karlı ya da karsız yine sen felsefe desem hümanizm insan sevgisi hangi kitap anlatabilir böyle bir hissi ben inanırım ki benden çıkan her sözün ister gökte uçan turnaya değsin ister yerde dolaşan karıncaya bulacağı sonsuzluk sen olursun daima ALİ RIFAT ARKU 18/10/2012 İSTANBUL |
güzel bir şiirdi,
tebrikler,
selâmlarımla..