MIH
Belki ben hep ikibinonikiyim mell
elimde buzdan bir makasla zamanın saçlarını kesiyorum bir yanılgıyı yazmak ve takmak isterken kaderin gerdanına ölümü göğsümün üstünde parlak bir broş gibi taşıyorum. ama ben hep ikibinonikiyim büyütürken adımlarımı ve küçültürken içimi köklerimden eksiliyorum. Ellerimi koyacak yer bulamıyorum mell içimin sınır boylarında, dilimin telleri kanıyor. Yerden alıp yüzüme sürdüğüm toprak göğün kavgacı gri tonunda kaybolup gidiyor. Sonra Tanrı tarağıyla tararken bir çok kederi ben elimde hüznün topacıyla gözlerimi oyuyorum. Mel... Vakit ıssızlaşıyor...vakit yok oluyor...vakit daralıyor. |
selamlar