zamana bırakılan acılar demleniyorken her saniye
hatıralar tutmuşken yakamı zincirler gibi böylesine
her adımda her saniyede sızlarken içim içten içe
ve gözlerin doğuyorken gecelerime
unutmak mümkün mü

rüyaların en üryan köşelerinde
durmadan feryad eden şu deli kalbe
kefenlenmiş aşkın her derecesinde
bıçak gibi kesen sözlerinle
sana
sana bile inat doğuyorken gözlerin gecelerime
unutmak mümkün mü

yıldızsız gecelerde süslüyorken her gün özlemini
düşen her damlada tozlara suç atılıyorken sinsice
zifiri karanlık yalanlar buluyorken her defasında gerçekleri
söylesene gecelerime gün gibi doğarken gözlerin
unutmak mümkün mü

gözlerimi kapattığım her saniyede düşlüyorken seni
nefrete bulanmış sözlerin yetmiyorken sevgimi öldürmeye
çığlık çığlığa boğuşuyorken özlemin nefretimle
ve dahası gözlerin böylesine doğuyorken her gece her gece yüreğime
unutmak mümkün mü seni

liğme liğme ettiğin şu kalpte
fidan fidan diktiğim hayaller söndü işte
satır satır sildiğin sevgi
bir kibritde bir kibritde yandı işte
yitik mevsimlerin sahipsiz düşlerinde
paramparça ettiğin umutlarım gitti işte
ama yinede bitmedi bitiremedim içimdeki seni
böylesine doğuyorken gözlerin gecelerime
söylesene senin beni unuttuğun gibi unutmak mümkün mü

hain bir monotof gibi düşüyorken her saniye özlemin
pusuya yatıp tuzağa düşürüyorken her gece gözlerin
kalleşçe dağlıyorken eskimeyen sevgin
ve içten içe doğuyorken gözlerin
söylesene söylesene unutmak mümkün mü

böylesine kalabalıklaştıkça yalnızlığım içimde
böylesine üşüdükçe yüreğim sensizlikte
böylesine tükendikçe kalbim gidişinle
nefesim yetmiyor ciğerlerime
gözlerin nefretimden önce doğuyorken gecelerime
söylesene unutmak mümkün mü seni