yalnız yatmaktan korktuğumu
kimseler bilmesin
üç günde evin her yerini toz almış...
istemem
ondan başkası silmesin...

korkunç bir hal alıyor sessizlik kapadığımda ışıkları
kulağım yolda,
çingenelerin arabalarını dinliyorum...
banyoda ,
bir damla atlıyor musluktan çıplak fayansa
sudan bir lisanla,
kalan akrabalarına başsağlığı diliyorum
gece ilerlemiş oluyor...

öksürerek uyandığımda
yanı başımda çalar saatin fosforları,
elim kanepede yarım bardak su arıyor
bir şey görmeye çalışıyorum duvarın dibinde
oda karardıkça kararıyor

biraz rüya biraz gerçek
ayaklarımı bir denizden çıkarıp
dizlerimi karnıma çekiyorum, üşüyorum
yorgan her zamanki gibi dudak hizamda
etrafımı cinler periler saracak diye de
ve mutfağın kapısını dev cüsseli bir hırsız kıracak diye
gözüm devamlı duvardaki yol resmine kayıyor
her ihtimale karşı birde
dualar sürüyorum dilimin haznesine fişek niyetine
sabahı bekliyorum
onca canavarın arasında
arzularım arsızca hayaller kurduruyor bana ve
kapanıyor duvarlar üstüme
ellerim sımsıkı bacaklarımın arasında...

yalnız yatmaktan korktuğumu
kimseler bilmesin
o gelmeyecekse geriye,
başka hiç kimse gelmesin

f.köseoğlu