30'unda Anne...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın ben hiç 30 olmadım ama hissetmeye çalıştım... ben böyle yaşayarak 30 uma gelsem belki böyle düşünürdüm...
Bebeğim...
Sana geçmişten yazıyorum belkide oradayım geleceğe bakıyorum... zaman kavramını yitirdiğim anlarda elimi karnıma koyup varlığını yaşıyorum ve anlıyorum ki zaman anlamsız önemli olan senin varlığın... sen varsın, ve bu bana yeter dünyanın benden nefret ettiğini düşündüğüm anlarda seni düşünüp teşekkür ediyorum hayata ................... sana sarılacağım anı düşündükçe pamuk ipliğiyle bağlı olduğum hayata perçinliyorum kendimi adeta ve büyük gün yalnızca iki ay uzağımda... 30 yılımı boş yaşadım geçirdiğim ömrümce farkında olmadan seni bekledim sanki ve ben hiç otuz olmadım anneciğim onbeşinde takılı kalmış bir çocuk yarım bir hayat yarım umutlar... ve seninle büyümeye hazır bir çocuk belki arkadaş ama bir anne... 30 yıl sonra! |