Varmışsın yokmuşsun fark etmez gayrı
Ne heyecan kaldı ne heves bende
Yüreğimiz ayrı, yolumuz ayrı
Bir ben emanetim, bir “can” beden de

Ateşi yakan ben, söndüren benim
Yolcuyu yolundan döndüren benim
Ecel’i murada erdiren benim
Emin olacaksın, sen de gidende

Öyle uzaklardan okuma maval
Kapında dilenci değilim herhal
İki kere çaldım.. Ayrıldım derhal
Niye kırıldın ki, “bitti” diyende

Yüzsüzlük “ısrarın” bendeki adı
Heyecan bitince “kalır mı tadı”
Sana “hak verecek” bir tane kadı
Var mıdır dünyada, “söyle” bilende

Mademki sevdanın, suçlusu(!) benim
Mağduru, mazlumu, güçlüsü benim
Kalemin en sivri uçlusu benim
İmzamı atmışım “ismim” silende

Eksilecekmişsin! .. Çok’ta “tın” yani
Zaten hep yarımdın, “olmadın” yani
Kayboldum, sen gelip bulmadın yani
Gerek yok, arama, “aklın çelende”

Seni yazan, çizen, bütün bilgiyi
Anılardan sildim, kestim ilgiyi
Mazinin beline vurup silgiyi
Her şeyi bitirdim, “her şey bitende”

Ağlamam, ağlatmam.. “Vardım, yok oldum”
Yazarken, susarken, ben hep “çok” oldum
Bitecekti, bitti… Herhal “şok oldum”
Ben zaten “bitmiştim” seni sevende

Kadir Albayrak