Bende yaralar kapanmayacak sen bu aşka bir kurşun sıkmadıkça her yazdığım şiir gözlerine yaş olup dolacak aşkın ben de son bulmadıkça.

Bugün...günlerden ayrılık,aylardan sen
Yıllardan ise aşkımızın ölüm yıl dönümü...
Sana adanmış satırları göz yaşlarım süslüyor
Hüzün ve keder dolu senli mısralara başlarken...
Matem yayılıyor cümlelerin her bir zerresine...
Hangi bir yanından anlatmaya başlasam
Sevgimi nefrete nasıl kurban verdiğini...
Gözlerime bakarken ettiğin yeminlerini
Dudaklarından kulağıma fısıldadığın
Sevgi dolu,aşk kokan sözlerini,unuttunmu..?
Ben...kendi dümyamda öyle mutluydumki
Neden çaldın ıssız gönlümün aşk kapısını
Bir daha yeniden kanattın derinlere saklanan
Yüreğimin,kabuk bağlamış yaralarını...
Sevmiyorum artık seni ama,özlüyorum...
Bir nehrin yatağında akıp durulmasıydı sanki,
Gözlerimden girip,kalbimde son bulan aşkın...
Ömrümün perçinlenmiş,kaderimiydi bu gidiş...?
Yoksa,terkedilmeye alışmışmıydı kalbim...?
Cevapsız sorularda,sen olup kanıyorum...
Oysa ben,sen olmak için seviyordum seni...
Ve bir gün,biz olabilmek ümidiyle bağlıydım sana...
Ölüme ramak kala,hayata tutunacak dalımdın sen...
Ne kadarda sen dedim değilmi satırlarımda...
Ben sensiz,bir cümle kuramıyorumki hayatıma ...
Yıllar önce kapatmıştım gönlümdeki aşk kitabını...
Bir daha kimseler açıp,okumak istemesin diye...
Hiç düşünmemiştim oysaki bir gün geleceğini...
Cam kırıklarından,bir sevda şehri inşâ edeceğini...
Benim sana bir sözüm yok artık,anlam taşıyan...
İnandım,güvendim sadece kara gözlerine...
En büyük acıyı,en sevdiği yaşatırmış insana...
Sen benim ,yaraladığın kalbimde istanbulsun...
Sen benim ,asi yüreğimde masmavi okyanussun...
Sana son sözüm ALLAH’ından değil aşktanbul...

Erkan Şeremet