Bazen bir yolculuğa başlar insan.
Yollar ve yolculuklar içinde,
Bir yol seçer kendine.
Ve kimden gittiğindedir tüm aklı.
Yorgun düşer, bekler ve ümit eder.
İnsan ayrılır bazen kavuşmak için.
Ayrılır içi dışından.
Ve ayırır içini en güzeline.
İçi nereye giderse gerçek yolculuğu orada başlar.
Bazen içi gider kendi kalır.
Bazen de kendi gider, içi kalır insanın.
Ve tüm yollar içinden geçer aslında.
Bazen takılı kalır gitse de.
Ve insan neye takılırsa,onunla çıkar yola.
Bazen bir buluta,bir rüzgara,
Kuşlara, gezegenlere...
Bazen bir ömür bir kalpte takılı kalmıştır.
Dönüp dönüp aynı yerde sever.
İlkin hayaliyle çıkar yola.
Ve bulutları izler yolculuklarında.
Bulutlar hayaller üretir.
Ve sağnak sağnak özlem dökülür,
Giderek gök boyunca.
İnsan alışkanlıktan yapılmıştır.
Ve ayrılmak istemez alıştığından.
Her ayrılığa bir vuslat gizler bu yüzden.
İki hasma, hısım olur bazen.
Her yolun sonunda ya ayrılık,
Ya da vuslat karşılar insanı.
Hayat bir tren garı gibi,
Ayrılık ve vuslat taşır her an.
İnsan sadece vagon değiştirir.
Haberci turnalar gibi,
Kendinden yapılmış iklimlere uçmak ister.
Ve insan hep bir an önce.
Hep gecikmiş bir yolcu gibidir.
Yola çıkar her saati.
Rüzgar