bir iyot sabahı odamdayım.
ıslak ve damlıyor sularım...

bir akvaryumun içinde gibiyim.
seni izliyorum
seni istiyorum
kokuna aşina olduğum dünyanı ki
kırılgan bir esneklik var kelimelerinde.

oyuncağına küsmüş
çocuksu yüzün..

yüzgeçlerimle
camına dokunmak istiyorum.
istiyorum burnumun ucuyla
usulca dokunmak
sokulmak camına
ve geri çekilip,
canının acımaması için
saklanıyorum
değirmenin kuytusuna/karanlık..

gözbebeklerim
karanlığa alışıktır ama
mavi bir karanlık bu
kırılgan ışığınla süslenen!.

engin bir deniz düşlüyorum
bilmem kaç zamAndır,
tek bir deniz düşlüyorum
ve özlemiyorum hiç bir denizi..

kaçmak
ve terk etmek istemiyorum
bu akvaryumu
umduğum
yada bulduğum yer burası ki
onca ıslaklık sonrası
kaç dalga çarptıysa
kürek kemiklerime
bir o kadar
sırılsıklam olmuşken gövdem,

ben,
bir akvaryumun içinde gibiyim
içinde gibiyim/ıslak..

gözlerin pus tutmuş anladım
ve kirpiklerinin sarnıcından
damlıyor suların ki
sahi bize ait olan
neden bu kadar uzakta?

alt dudağımı ısırsan
pullarım dökülecek biliyorum,
dokunsan
kirpik uçlarındaki damlalar
suyuma karışacak tuzlu..

kafi gelecek ölmeme…

düşlerim
yüzgeçlerimin arasına sıkışmış
dudaklarımı kapatırsam
boğulur muyum?

bir akvaryumun içinde gibiyim
ve yüreğimde deniz ki
kıyılarında gezdiğim günden beri
bir iyot kokusu
tenimin üzerinde
uçuşup duruyor..

seninle var olduğum.
tenine önce
sonra tuzuna teninin
ilk alışmışlığım..

sende/ kayıp olmuşluğum.
sende/vaz geçmişliğim
bilmem kaç kez ki

su şehrimin karanfili..

gözlerini hatırlıyorum.
iki deniz taşı gözlerin ki
senli zamAnlarda
dudaklarım açılıp kapanıyor
kısa aralıklarla..

solungaçlarım yoruluyor
nefes alamıyorum..

(içinde kalsam olmaz mı?)

için derin ve ıslak.
duvarlarına ve dualarına dayanıp,
en derin yerlerine inip
vurgun yemek istiyorum ki
balıklar vurgun yemez deme.
aklıma her kaçışında
yuttuğum yosunlar kadar
şişiyor, senli günlerimin hayaliyle
besleniyorum…




(...)