Bir kavram, düş veya eyleme inanınca insan unutmayı mutluluk sayıyor. Oysa toplumsal bellek laneti her şeyi aklında tutuyor(!) karanlığın içinden bana göz kırpan bilincim sis bulutu dağıldığında bir yanılsamayı yaşadığımı kazınanları işaret ederek öğretiyor. Tarih benim canımı çok ama çok yakıyor. Dağınıklığın kusuruna bakma .

Dünya kendi etrafında dönerek
Şahsi ölümünün semazeni oluyor.
İşte bu yüzden Kamuran
Dünyada ölümlülük
Determinizm’in en belirgin kanıtı oluyor.

Bak bu trump/len
Bir Küba purosu ile Kudüs’ü seyredelim
Kimyasal bir sevgi besleyelim.

Yeni bir hayal ısmarlasınlar dünyaya
On dört saniyelik bir imza karşılığında.
Yeme de uğrunda öl.

Şu anda oturduğum kayayı kutsarsam
Binlerce yıl kanlı düşler kurarsın Kamuran
Sakın ha!
Kutsal olma.

Yüklendiğim matruşkanın içinde
Koca bir Hiç…
Hiç değilse şeyler içinde en çoğu bu
Geçmişi ufaladım toprağa
Şeyler yeşeriyor gün yüzüne
Her ‘’şey’’ Olvido.
Her unutmak ütopya

Bak Kamuran;
Tüm tabular heykele
Tüm kabuklar gündeme
Tüm yasaklar günaha
Tüm ensestler töreye
Özgürlük tahakkümün yosmasına
Ve insan,
Bir distopyaya evirildi.

Sessiz ol!
‘’Damızlık Kadınları’’ duyuyor musun Kamuran
Yüreğinden kendisi koparılmış
Kaleminden hak damlayan müşteki
Diyor ki;
Offred artık rahat uyusun.
Ve Kamuran bilmelisin ki
‘’Haklı olduğum için üzgünüm’’


Deniz...