Sevilmek umuduyla sevmek insanidir. Fakat sevmek için sevmek, meleklere mahsustur. ALPHONSE DE LAMARTİN
Paylaş
KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
ONLAR
ünal beşkese
5,0 / 2 kişi ·3 beğenme · 0 yorum · 469 okunma
 ONLAROnlar ilkbaharda yeni açmış papatyalardı, Yeşil çimenlerin üstünde, küçük ve güler yüzlü Ortalarında Güneş gibi parlayan bir sarı Ve lekesizdi bembeyaz yaprakları... Yağmurlarda ıslanır, mutlu olurlardı, Sonra güneşte kururlar, yine mutlu olurlardı. Onlar hiç gül olmadılar gülistanlarda, Yakalara da takılmadılar menekşeler gibi Hiç üzülmediler, hep yerde ayak altında kalmaktan bile Öylece yaşadılar yeşil çimenler arasında, Gelinciklerle el ele... Onlar, bomboş bir yolda yürüdüler hep Ne bir çiçek, ne bir kuş sesi Bir ellerinde sapı kopmuş, fakat kokusu çok asil bir karanfil, Öbür ellerinde delik bir torba dolusu umut Ve üzerlerinde hep, kapkara, uğursuz bir bulut... O bulut hiç yol vermedi Güneşin oklarına Ve hiç ışık vurmadı onların başlarına, aydınlanmadılar, Hep o koyu gölgede kaldılar... Yolun nereye varacağını bilmiyorlardı, “Bu yol doğrudur, yürüyün” denmişti onlara, yürüyorlardı... Arada bir ağaç altına gizlenip sarıldılar birbirlerine, Gencecik yüreklerinde tertemiz aşklar yaşadılar Ya da yaşadıklarını sandılar. Sonra yine yürüdüler, çatlamış tabanlarıyla, taşlarda sekerek Ve o delik torbadan ümitler dökerek... Onlar, bir meydanda toplanmışlardı; karşılıklı iki gruptular. Aslında, hepsi onlardandı, hepsi “onlar”dı, Birbirlerine önce yumruklarını, sonra kurşun sıkıyorlardı Birer kitap okumuşlar, dünyayı çözdüklerini sanıyorlardı En bilge tavırlarda aldanıyorlardı. Bir yanda “enternasyonal”, öbür yanda “nasyonal sosyalizm” Ve yukarıda gizlenmiş, sinsi sinsi gülüyordu onlara “Emperyalist kapitalizm”... Birbirine kurşun sıkıyordu, kandırılmış ve inanmış başlar, Oysa Atatürk Anıtını yaralıyordu attıkları taşlar... Ellerindeki sapsız karanfillerin kokuları sökülmüştü, Delik torbalarda hiç ümit kalmamıştı, hepsi dökülmüştü... Onlar şimdi sararıp kurumuş papatya yaprakları, Dökülen umutlar, yeşermemiş ve yeşermeyecek tohumlar gibi Öksüz bırakmış kıraç toprakları... Onlar şimdi şaşkın, onlar şimdi mutsuz, onlar şimdi pişman, Onlar, hakkını ödeyemedikleri topraklara mahcup, onlar perişan! Dahası, onlar yeşermek için bahar da beklemiyorlar, onlar umutsuz O ağaç diplerinden kalmış bir hatıradır şimdi tek övünçleri Sevgilinin kokusu kurumuş dudaklarında Susadıkça anlarız, Aslında, “onlar” hepimiz Ve biz,”onlar”ız... Ünal Beşkese |
Şiiri Değerlendirin
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
ONLAR şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Yorumlar
Bu şiire henüz yorum yazılmamış.
Şiir Künye
Kayıt Tarihi
: 7.12.2017 00:00:20
Puan
: 10.0 / 2 kişi
Okunma Sayısı
: 469
Yorum
: 0 yorum
Beğeni
: 3 kişi
Şiiri Beğenenler
Popüler Şiirleri
MENÜLER
YENİ ŞİİRLER
EDEBİYAT DEFTERİ
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.