Bir kalbim vardı ,
Kurşun döktüler içine artık dikiş
tutmuyor !


Tövbe ettiğim ne varsa susarak izliyorum
Çünkü senden uzaklaştıkça eksiliyor
bir bir evleri şehirlerin
Terk edilmiş duraklarda bekliyorum 
bilmiyorum kaç adım atsam geçeceğim mutluluk denen dünyaya.


Hergün bir yaprak daha düşüyor papatyadan
papatya da biliyor artık
Zaman sadece eksiltiyor
Ve hergün daha çok kaybettiriyor insana


Istediğim bir üzüm dalıydı badem ağacında
Bu yüzden imkansızdı kar yağmasını beklemek yaz ortasında


Yüreğinin götürdüğü yere git derdin ya
Yüreğimin götürdüğü yerdeyim ama
Ellerin neden bu kadar uzakta



Ruhum bir turna sürüsü gibi havalandığından bu yana
Kalemim cümlelerime sığmıyor
Yüreğimse göğüs kafesimi yırtmaka


Nasılsın diye sorma artık



Iyi değilim anla
Gri bulutlar arasında küf tutmuş bir mavi ellerim
Ve ruhum hüzünlü bir yeşil
haziran ortasında



Gitme
Insan bir kere sever
Bin kere ölürmüş hayatta


Kalbim kanıyor
Kal
Ve beni kendine inandır