BODRUM BALIKÇISI

Bir balıkçı vardı
Bu sahilde
Yıllar yılar önceydi
Tertemiz düşleri
Kirlenmemiş bir kalbi vardı
Gönlünün solduğu akşam
Gecenin koynunda sabahladı
Yalnız bir bankta
Ne içmişti ne de sarhoştu
Hayat yormuştu onu sadece
Hır gürle dolu kavgalar yalnızlastirmisti onu
Ne gitmek istiyordu ne de kalmak
Huşu bir sarhoşluktu onunki
Kendini çaresiz hissetiği zamanlar gelirdi
Yalniz kaptanlar kösķune
Coğu zaman kendiyle dertlesirken görürdüm onu
Yıldızlara naralar atar
Yeri goğü inletirdi yüreğinin isyanları
Demir attı bir gün
Yüreğinin yalnızlık kumsalına
Asi bir ağacın rüzgarında gölgelendi
Feri soldu rüyalarının
Puslandı hayalleri
Toz pembeden maviye,
Hüznünün soğuk ayazında
Bir düş kurdu kendince
Üşüdü anıları
Titrek bir mum ışığında
Bir karaltı gecti ömründen
Durduramadı
Bir zamanlar bereketli olan deniz
Balık da vermez olmuştu ona
Bodrum balıkçısıydı o
Kaç ev onun balıklarıyla doydu akşam
Oltasından bir uçanla bir kaçan kurtulurdu
Hiç eli boş dönmemisti eve
Buģüne kadar
Evde bir hanım üç çocuk
Dört boğaz aç bekliyordu onu
Tüm geçimleri denizin balıklarıydı
Tüm rızıkları da
Ne diyecekti şimdi onlara
Oturdu bir banka
Hani erkrkler ağlamazdı
Utanmadı, inadına ağladı
Şu an ihtiyacı olan tek şeydi
Ağlamak,ağlamak...ağlamak
Yıllar geçti bir gün bereketli
Bir iyi bir kötü
Saçlarına aklar düstü
Alnında kırışıklıklar
Yüzünde geçip giden bir ömrün tablosu belirdi
Emeklisi gelmişti
Aşık olduğu denize veda etti
İnzivaya çekildi
Yaşlanmıştı
Şimdilerde 70 yaşında,
Yılların yükü kamburunda
Bodrum’un emektar balıkçısiýdı