Dertler geliştirirmiş insanı.Zenginleştirirmiş.Yine öylesine gecelerden biri kalemim.susmadı.

YEŞİL ERİK
Zor muydu bu kadar,
Sevmek
Beraber gülmek, beraber ağlamak
Neden diye sormadan
Dertleri paylaşmak,
Üzüntüyü,kederi bir bilmek,
Sadece biz olmak
Birbirimiz için yaşamak
Nihayetleri kifayete erdirmeden
Aramıza üçüncü şahısları sokmadan
Zor muydu biribirimizin omzundan yükü almak
Zorluklara gögüs germek
Unuttun mu açlıkta da bir tokluk ta da bir vaadlerini
Yalan mıydı sağlıkta ve hastalıkta hikayesi?
Var sen cevapla kış ne zaman
Yaz hangi baharda
Takvimde üç gün dört mevsim bilmecesini
Ben kök salmıs bir sevgi ağacının yeşil eriği
Sen kaybolmuş gecenin zümrüt mavisi
Beynimi yiyip bitirdi bu ihtiyar fikirler
Kar üşümesi bu dem,
Şehrin gümüş esmerliği
Üşümüş,gümüşi bir çığlık aksediyor içimde
Sessiz,kıpırtısız bir haykırış
Solgun,soluk bir ayaza karşı
Beklenmedik bir son buluş
Gecenin hükümsüzlüğü

Pınar DOLUDENİZ