Bu gün dilim de var bir şarkı
Yolculuğum da türedi anı
Başladım içimden gelenleri söylemeye
Ve adı oldu yalnızlık

Ve ardından çöken bir hüzün
Yine vurdu geceme ay misali yüzün
Başladım yazmaya
Yazdım, çizdim şiiri
Ne yaptıysam yine adı oldu yalnızlık

Ve ardından her şeyin adı oldu yalnızlık
Her şiir de beyaz bir pencere
Ve içinde simsiyah bir düş
Onun da adı oldu sessizlik

Dolunayın aralığında buldum içi sensizlik olan odamı
Yakamozun da sildim yürek burkan geceleri
Ve gerçekleri ve yalanları ve hayalleri

Yağmurun rahmetine bırakıyorum. Mevsimlerimde ki seni
Odam sessiz, ben sessizim
Yırtılıyorum ölümün metanetli dünyasına
Korku bilmecesini ayırıyorum derinlere
Didaktik saatlere bırakıyorum kendimi
Diktatörlerin meyhanelerinde
Ve yine adı oldu yalnızlık

Bir kitaba başlar gibi
Görür de hayatını saklar gibi
Her gün yeniden, yeniden sana umut bağlar gibi
Bu sefer gidiyorum
Şiirlerin içinden seni sevdiğimi mırıldanır gibi
Ve çağırıyorum Azrail’i sanki istediğimde canımı alacakmış gibi
Bu sefer duyacakmış gibi
Yine bağırıyorum duysa anlayacakmış gibi
Seni seviyorum diyorum
Yine doluyor geceme yakamozlar
Yine başlıyor sessizlik
Sessizlik ve sensizlik
Ve yine yazıyorum bu hüzünlü gecem de sana
Yine şiirimin adını yalnızlık koyuyorum
Sanki duymayacağını, anlamayacağını anlarmış gibi
Yine odamdayım, yine yalnızım
Yine sensiz ve sessizim
Yine yalnızım
Ve yine adı oldu yalnızlık