Sen imkânsızdın
Karanlıkta açan papatyalar gibi
Geceden bir dileğinle taştılar
Nefesinden beslendi sessizliğin
Sen uzaklardan bakınca
Kocaman oldu karanlıklar
Adeta geceye siyah karıştırdılar
Gün’ü geceyi alıştırdılar
Zamansızdık biz
Bir adımla değil, sevdiğim rengi kullandılar
O gözlerine bakınca nedenini anladım
Zamanın sihrini içimize akıttılar
Yoruldum,yaprağa yetmez gücüm
Bilirim hep tazedir gülüşün
Fakat ben eskidim,ben değilim
Haydi tut ellerimden
Papatya bahçelerine bir yudum su dökeyim
Dudaklarımda erisin dudakların
Karanlığı seyret
Gözlerin önüne hepsi senin
Ben imkânsız sanırdım
Seninle bir günde bir ömür geçirdim
Gözlerime bak
Koyunca başımı yastığa sen geldin aklıma
Gözlerim kapanınca döndün siyaha Pencereden esen rüzgar
Sokağında yanan lambalar
Göğe yayılan bulutlar sabahı etti
Seni koymadı kollarıma
Bir yudum su içtim
Sular gibi aktın damarlarıma
Kokunu ta buradan içime çektim
Neye yararmış güneş
Yağmurlar olmadan neden var bulutlar
Nedensiz miydi sessizliğim
Gel,bir kaç kelimede sen anlat