GÜZİN GÜZEL ÇİNGENE
İstanbul’da bir duvar
yaslamış sırtını duvara güzin, porsuk yüzüyle güzel çingene. bir yandan çiçek ayıklıyor, bana bakıyor diğer gözüyle. iş bu kadarla bitse, biz geçiyoruz seninle güzin saklıyor gözlerini karanfillere. kapısı var, pencerisi yok bakmaz kimselere, onun da sızısı var içerisin de ben, seni sevdim diye. tanırım güzini iyi kızdır güzel çingene, bilirim o bakışları saldırma eylemidir gizlice kızar bana istemese de! sevemedim onu diye. İstanbul’da bir duvar taş sökülü diplerinde, güzin yaslanmış duvara yine güzel çingene. üstelik çiçekte yok ellerinde, eskiden çiçek tutan elleriyle bir çocuk saklıyordu göğsün de dönüp baktı sessizce tanırım o bakışları kızmıyordu güzin, üzülmüştü sadece! üzülme güzin, bende sevmiştim seni ama gizlice! |