Dün tanımsı bir kadınla içe doğrusu
sabaha kadar anılara keşkeleştik

Zaman zaman

tebessüm ederek
ağzının kenarındaki lekeli aşk’la dökülen her sözüne

Bir beni mezarlaştım
Birde yanlızlığı mı

Saçlarının rüzgarı kimi zaman
Ayüzümü basan karanlık gibi

Elleri kimi zaman
Kanlı bir savaşçının
ölümcül kılıcın ten ne değerek parçaladığı gibi

Dilli kimi zaman da
kanarak umut doğuran inatçı güneş gibi

her sözüyle aydınlatıcı
Her bakışıyla bağlayıcı
Ve yaşanmamış mevsimleri üst üste bindirip sürükleyerek umut’la çiftleşircesine
İçimde ki yoksulluğu şenlik sararken

Bir kelimenin boğazına
takılan ayrılık düğümü
devasa bir dağın sessiz uçurumu düşürdü içime
O an
mutsuz bir şiir
hüzünlü bir telaşla
ölüm hırkası giydi

Aşk ve Şiir ölürken
Annesi müşfik bir savaş kıyımların da ölmüş olmaktan olan öksüz bir çocuk kaldım ben

Ve bi süre sonra
Oturduğumuz yere
Sabaha dek
ıslak medcezirler yağdı
Saçı sakalarına karışmış sarı bir parkı dövercesine

Ümit Kaya