nisyan_ seviyorum suskunluğu güne düşen çiy gibi kirpiklerin gölgelendiğinde aslında o an yer ayaklarımın altında kayar ve uyuyasım gelir müjgânla kömür karası gözlerinin üstünde yükselen anıları dinlerim geçmişin rüzgarlı kulübesine sığınarak elbette bir gün yüreğimi de avutacak bu gün ışıkları _ bir ürperişle apansız yalnızlık düşer gün ışıklarıyla şehre o zaman yüzerim güzel bir rüya gibi düşen çiyde sinende kokunu içime çekerek bulutlara takılan aşk sürgüne götürürken ruhumu hayat ne kadar kısa ve unutmak bu kadar zorken hâlbuki bir sözün yeterdi hüzünlü ruhuma neşe vermeye ah nisyan |
Kutlarım...
................................................ Selam ve saygılarımla..