Artık bütün şiirlerim’de hüzün var.
Ve eskisi gibi
Sen kokmuyor satırlarım.
Bir rüzgarın uğultusunda uyanıyorum sabaha.
Her şey çok geç
Zamanın bir ucunda duruyor solgun yüz hatlarım
Ve çakıl taşlarından yaptığım bilyeler,
Bez bebeklerim,
Ahşaptan sandıklarım.
İçinde yok olan koskoca bir hayat...

Kendi hayatımdan çalıyorum.
Ekşi erik reçellerini diziyorum üstü açık raflara.
Hayat ağacına
asılı kalan bir salıncakta hala çocukluğum.
Arkamda annemin elleri.
Kocaman ayaklarıyla üstüme geliyor dünya.
Korkmuyorum.

Yorgun bir bedene tırmanıyorum şimdi
Ayak izlerim
hiç bir yere varmıyor.
Ve dokunmuyor ellerim gök yüzüne.
Yağmurda dindi
Ve bütün uğultusu yarına kaldı suskunluğumun.
Her şey eksik
Bütün mısralar her birinden ayrı yazılmış.
Geçkin bir kadını anlatıyorum
Hiç kimse ben değil
Şiirlerimde dağılıyor zaman.
Tüvale yansıyan benim resmim..
Sadece bir göz yanılgısı,
Hepsi bu..."

Özge Özgen