Hani, mevsimlere ne oldu diye sormuştun ya arkadaş
Zamanın varsa dinle de anlatayım sana:


Dündeki baharların üstüne kar yağdı
Çığ düştü, dolu vurdu mevsimlerin kanatlarını
Çocukluğumun kırmızısını, mavisini, alını, morunu
Gençlik umutlarımın yeşilini, sarısını, turuncusunu
Ve kentimin caddesini-sokağını denize taşıdı azgın yağmur
Yapay baharlarını sular altında bıraktı şehrimin
Çiçeklerini, ağaçlarını, toprağını
Hatta insanlarını yerlerde sürükledi deli-dolu yaz!..
Pişman oldu gökkuşağım bu karmaşa içinde şehrime indiğine!..
Ki bu yaz gününde yaz, oldu bir kara yaz/ı...

Kafası öyle karıştı ki mevsimlerin, toprağımın kahvesi değişti
Kabullenemedi hileli tohumu tarlam, bağım, bahçem
Düşman eli değince ülkemin havasına, suyuna
Sırtını döndü güneş, yaz nerede başlayıp nerede duracağını
Kış ne zaman kar yağdıracağını, rüzgar ne zaman fırtınaya döneceğini
Çiçekler sonbaharda mı, ilk baharda mı
Ne zaman açacağını unuttu, şaşkına döndü yaz-bahar...

Taşlaşan şehirler deldi gökyüzümün bulutunu
Yaktı ormanımı, küstürdü canlıyı-cansızı, suyuma kurşun sıktı
Toprağıma bomba ekti, kan kusturdu dünyama, yaktı-yıktı
İsyana mecbur bıraktı dağını-taşını, kurdunu-kuşunu...

Güçleri yetse yıldızlarını da toplayıp, boşaltacaklar göğümü
Aydedesini, güneşini söküp alacaklar atmosferimin
Anlayacağın arkadaş, kalmadı gençliğimizdeki baharın, yazın tadı-tuzu
Sele-suya karıştı çocukluk anılarımız, silindi dört mevsimin ayak izi
Ne yer, ne yar memnun halinden, feryat figan martılar...

Kimse anlamıyor bu toprağın, bu hayatın dilinden
Zengin para-pul peşinde, fakir aç-susuz perişan
Neylesin yağmur; yağsa da suç yağmasa da
Hırsına gem vurmadıkça insan, bitmez doğanın hıncı
Çamur da yağar, beyaz taş da yağar kör gözlü gecelerin üstüne
Karanlığı çoğaltarak, güneş ne kadar perdelenebilir ki
Yaradan’nın kurduğu düzenle oynadıkça, yakılır, yıkılırsınız
Ey gölgesi büyük, aklı küçük insanlar...

Rukiye Çelik
30 Temmuz 2017/ANKARA