Yar Yüzünde Açan Gülleri Unut
Unut
Gecenin duvağını kaldıran sabahı Göğün yüzünde parlayan güneşi Unut Kefeninden sıyrılıp dirilen toprağı Yar yüzünde açan gülleri Baharın gülümsetişini unut Unut Her gittiğinde dönen Döndüğünde canına can katan gözünün ferini Derdi çok ayağın dermanını unut Unut işçisinin vardiyası bitmeyen Kurulan hayallerin yükü omuzlarında Atlas misalisin cezası dinmeyen Yüreğinde saklı Gerçeğe açılan perde Göz atsan Medusa bakar gözlerine Unut Uzakları yakın eden düşleri İçindeki ateşi harlayan nefesi Unut Bükülen bele el uzatan omurgayı Ana rahminden çıkıp doğulduğunu unut Ve hatırla Özne sensin bu ayrılıkta Hatırla Nigar Baran |