Gönülde cevherlerin hazinesi var iken
Bu aşağılık huy yüzünden
İçimize kaç göz süret sevgisi düştü
Dış çokluğundan iç birliği görününce
Kara dumanlar içinde yalım vuran alevler gibi
Dünyanın örtüsü gerçeğin yüzünden sıyrılıverdi
Gönül bir olan vucudun ve nurun özünü gördü
Aşk öyle bir hale erişti ki
Göz Kaş saç ve tüm süretin
Ruh ışığının bir gölgesi oldu
Herkes gölgeye sığındı
O gölge ki büyüyen, küçülen, değişen
Ve karanlığa yakalandığında yok olana koştu
Bana o karanlıkta ışığın gerek
Benim yırtık sökük yüreğime
Yamalayan gerek
Bana güzel süretten Kaş, göz, saç, dudak değil
Gözlerini güzelleştiren mana
Ruhunu saçan gönüller gerek
Bana sen değil
Senin aslın gerek
Kafiyim veririm sana herşeyi
Hem yeri hemde gökkubbeyi
Üstelik iki dünyada Kevser cennetini
Endişelenme fakirliğimden
Yemeksiz doyururum seni
Elbisesiz giydiririm seni
Gönülden bir duayla ilaçsız iyileştiririm seni
Sanmaki insan azdır
Sadece azıyla bakıp, az görüp, azaldı
Elinde cömertlik olmayan, o el ne verebilir ki
Kalben sevgi olmasa, ebediyete ne gider ki
Bana ayna ile değil
Manayla gel sevgili
İnsan olmanın yüceliğidir sevmek
Ruhu sancaktır, bayraktır
Çiğnenmez yükseklerde dalgalandırılır
İnsan olmak ağlamayı bilmektir
Aynada baktığınla övünmek değil
Öleceğinle ölümsüz ruhunu göklere taşımaktır