saçına kırağı düşmüş toprak
ve dili nasır tutmuş türkülerde eşkıya geçişiyim bu aralar
parmak uçlarımda çocukluğum yaralı
geçit vermiyor kamburumda açan çiçeksiz dağlar




nereden
ve nasıl başlayacağımı bilemiyorum
zaman bile otuz iki dişini birden geçirmişken etime
meydanlar üzerime yürürken
yüreği yaslı
kanadı paslı
bir beyaz güvercin kadar devrimsizim




nasıl inanırım ki
güle,
bülbüle,
güne ve güneşe
zindanlarımda acımasızca boy verirken gece




soğumuş bir çay içimi kadar
keyifsizim bu aralar
sıkıntı besliyorum ruhumun derinliklerinde
sararmış bir güz sancısında şiir ayazıyım belki de
yazasım da yok yazılasım da yok hayata dair




biliyorum
hiçbir aşk, hiçbir sokak taşımaz beni bu saatten sonra
ama olsun sen yine az da olsa aralasan kapını diyorum
ve bir adımda sen atsan ilişsen yamacıma
hatta yaralarını da al gel, öp, kokla sür başucuma

.
.
.

sonra mı
sonra sıkıca örtün üzerimi…













ilhanaşıcıtemmuzikibinonyedi