YAĞMUR KUŞLARI
Öyle seninle doluyum ki
Şehrimin bütün sokakları sen Gözlerim özlerken gözlerini Su/suyorum bir tanem Kana kana yudumlamak var iken seni Bilemedim Bilemedim ki acemisiydim sevmelerin Sen aşkı öğreten sevdam Neden aşk doyasıya yaşanamıyor ki Ayrılıklar mı aşkı körüklüyor Yoksa işgaller mi? Bir bilinmez ki Ah! Sevdiğim ah! Kim bilir hangi işgal altında gözlerin, yüreğin Ya sevdiğim yüreğim Haberin var mı taktığın prangadan? Teklifsizce bırakıp gittiğin aşktan O üşüten demir yalnızlıktan Özlemin büyüyor gitgide içimde Şehrimde dolaşan sen Bak ayak seslerin duyuluyor hala Karşıma dikiliyor birden çehren Gamzelerinde açan baharlar ve gülüşlerin geceme yakamoz oluyor Seyrine dalıyorum gelgitlerle Yaralar açılıyor sevdiğim Aşk dedikçe sen Yaralıyorsun derinden Kaybettim... Kaybettim sevgili seni İşte o günden beri İflas etse de ’’belki’’ lerim İyi ki diyorum sevgili İyi ki Göğümüzden yağmur kuşları geçti Arzu DANDİN |
Mesela '' şimdi çok mutluyum seninle..'' gibi bir mısra yazılsa, buradan da hüznü çıkarabiliriz. Deriz ki, '' demek ki önceden mutlu değilmiş.''
Yani hüzün hayatımızın her bir yerinde.
Yağmur kuşları... ilk baharı anımsatıyor. Nisan yağmurlarını da.
Şiirin son mısrası her şeyi özetlemiş...
GÖKYÜZÜ iyi ki ortak.. Herkes için ortak. Ne güzel.. Özgürlük gibi bir şey.
Sevilen mesela şu anda kaldırıp başını gökyüzüne baksa, aynı duygu ve heyecan içinde olmak kadar güzel bir duygu var mı?
Kutlarım.Mesafeleri yakınlaştıran kalplerdir. Bir de GÖKYÜZÜ.