Uzak kentin şehirlerarası bir tren gar’ında yitiriyorum içimin o sıcak saf yanını
Kimsesiz yollar
Ve kimliksiz yolculuklarda eskiyor ruhum
Beni yaralarımdan doğuran tenin,
Aşka delilin olsun diyorum mutluluğunun kıyılarında
Ve
Bırak yeni bulutlar dolsun avuçlarına

Giderken bıraktığın acıyı hafifletsin diye bütün şiirlerimi yakıyorum
Yine adınla başlıyorum bir şiire , adınla bitiriyorum
Avuçlarımın içinde sakladığım mütemadi sarhoşluğu bırakıyorum emanet akşamlara,
Ağzına kadar acıyla dolmuş ,
acıyla örselenmiş odalarda


Bana kimliğimi sorma

Kapıların ardına gizlediğim yalancı vesikalık gülüşlerimi

Ve bu hayatı neden yaşadığımı


Koparılan çiçeklerin yapraklarında ektim
Yeni hayatların ,
Yeni hüzünlerin tohumlarını
başka sevdalara


Bense artık ,
Bir Tanrının yorulup yarım bıraktığı dualar kadar yorgun
Kalbimde bir ölünün doğum sancısı
Ve ellerim,
Ateşin ardında bıraktığı kor


Bir seni götürüyorum yine nereye gitsem,
Bir seni
Sen ki
Çok uzaklarda unutulmuş coğrafyanın yasak baharı ...!