Renâs
Bu coğrafyada,
Bir kadını kurşuna dizmekten daha ağırdır
Kalbine onlarca kez tecavüz edilmesi



Öldü tüm dilleri aşkın
Ruhumu astığım duvaktan kan damlıyor artık
Adına bağışladığım sevgiler yok..!



Yokluğun ,
Geçit vermez bir dağ sürgünü
Yokluğun ,
Bir cigara tadında ki kent yalnızlığı


Tekil kalabalıklarda büyüyor içimin yalın kimsesizliği
Anason kokan bu evlerde beni bağlayan hiçbirşey yok adından başka


Limansız kentlerin laneti,
Süregelen vedalarda yaşama ihtimalleri,
Çek çıkar beni bu şiirin arasından
Imlasiz, 
kuralsız ve katıksız yaşanan günahlardan
Yol,
Yolcu ve zaman tanımadan ihanet eden bu otobanlardan


Sırtlarında kambur taşıyacak kadar inzivaya çekiliyor burada insanlar
Kanıyor tırnaklarım
Vardiyası değişmeyen dilsiz odalarda kır kalemimi
Sonra bağışla beni
Mezopotamyanın ücra bir köy yerindeki ezberini unutan yasak bir dilin lisanında


Ey
kalemime kor öpüşlerini düşüren Renâs
Dağlarımda ki çukurlar gibi büyüyor gözlerin
Varoş kasabalar birikiyor içimin  kuytu mahzenlerinde
Ve artık
Hiçbir acı yakmıyor Tanrının ki kadar