her geçen gün içimdeki çocuk ölüyor
bir yanım hasret bir yanım hoyrat bir rüzgar
çırpındıkça batıyor battıkçada boğuluyor içim
kararsızlıklar sarıyor karanlığımı
her sabah uyandığımda duam sen güneşim sen diye açıyorum gözlerimi
bilememezlik buydu belkide kördüm yada saftım bu duygulara
ağırdı sırtımdaki yüküm taşıyamıyordum müsade yoktu müsadelerim yoktu
kayboluyordum karanlıkta ışıkları sayarak
belkide hiç bilmeden koşarak sana geliyordum ölüm
kaçış kapısı sadece kendimi oyalıyordum
sonra bak gün doğdu yeni bir sabah uyan uyan silkelen kendine gel dercesine bağrıyordum sessizce
kendimle konuşuyordum anlatamıyordum içimde olan yaşanmışlıkları
korkuyordum titriyordum bir yudum nefese ihtiyacım var derken onuda yasaklıyordum kendime
battıkça batıyor çırpındıkçada mahvediyordum herşeyi
konuşulanları bile duymuycak kadar sağır olmuştum
neyin davasını kendime yüklüyordum çirkinleşen
çirkinlikten kendini unutan laflarımı yoksa bir ışık umut edip susmalımıydım
veryansın edip yeter diyip susun konuşmayın bitti yok oldu
ölüyor işte daha ne istiyorsunuz doymak bilmiyorsunuz olmayan duygulara
her geçen gün içimdeki çocuk ölüyor
ben yaşatmaya çalıştıkça karalara boyursunuz
renglerini saydırmıyorsunuz oysaki.
masumdu saflığının kurbanıydı inanmıştı bir kere birkere gülmüştü
bir kere dünyaya gelmişti masumluğuna sığınmaya çalıştıkça kötülüğü veriyordunuz ellerine
haksızdınız o bir çocuktu kendince oyunları vardı gülen gözleri uzun ince kirpikleri vardı
temiz çok temiz saflığına sığındığı bir yüreği vardı
sevmeye sevilmeye sevildiğini bilmeye hakkı vardı
içinde kocaman büyüyen açan gülleri vardı inanmadınız o çocuğunda bir gün ölüp gideceğine inanmadınız
güvenmediniz yollarında yanında olmadınız kaçtınız şimdi hangi gözle hangi yüzle
bu çocuğu güldürüceksiniz... Hesnam Asitürk 18.06.2017